Z bibliotecznego katalogu (cz. 51) dzisiaj o kolejnej książce Andrzeja Olejki <<„Barbarossa” nad Górnym Sanem 1941 r.>> (Wydawnictwo EDYTORIAL, 2025, s. 164).
Prof. nadzw. dr hab. Andrzej Olejko z Państwowej Akademii Nauk Stosowanych w Jarosławiu jest autorem kilkunastu książek z historii wojskowości i lotnictwa. Ostatnio wydana książka odnosi się do wydarzeń z 22 czerwca 1941 r., które przeszły do historii pod nazwą „Operacja Barbarossa”, czyli agresji III Rzeszy na Związek Radziecki.
Niewątpliwie ważną rolę w starciu wojsk niemieckich, wspomaganych przez wojska słowackie (Rychla Skupina), z żołnierzami sowieckimi, odegrały umocnienia betonowych schronów bojowych. Jak napisał we wstępie Robert Bańkosz, przewodnik karpacki i regionalista, na temat Linii Mołotowa na terenie bieszczadzkiego odcinka, napisano niewiele, poza artykułami napisanymi w „Tygodniku Sanockim” i „Echu Bieszczadów”.
Właściwie już przed wybuchem drugiej wojny światowej (1927-1937) na granicy zachodniej Związku Radzieckiego zbudowano trzynaście rejonów umocnień, rozbudowując je w kolejnych latach o osiem następnych. Nowy system umocnień powstały w l. 1940-1941 składał się z trzynastu Rejonów Umocnień, które z kolei dzieliły się na Punkty Oporu. Interesujący nas Przemyski RU posiadał Punkty Oporu w miejscowościach: Łuczyce, Siedliska, Krasiczyn, Mielnów, Olchowce, Lesko, Zagórz, Medyka i Przemyśl.
Choć plany budowy nowych umocnień były ambitne, to jednak rzeczywistość okazała się inna. Nie wszystkie zostały ukończone i właściwie nie były gotowe do obrony. Niemniej jednak stanowiły skuteczny punkt obrony, nawet bohaterskiej, jak było to np. w Załużu, gdzie żołnierze radzieccy pod dowództwem kpt. Shalvy Rikadze odmówili kapitulacji - zostali wysadzeni przez wojska Wehrmachtu.
Książka w większości zawiera zdjęcie archiwalne oraz indeks nazw geograficznych.
Publikacja po opracowaniu będzie dostępna w Czytelni Głównej.
